چای و تاریخچه‌ی آن

چای، یکی از محبوب‌ترین نوشیدنی‌های جهان،

از برگ‌های خشک‌شده‌ی گیاه کاملیا سیننسیس (Camellia sinensis) به‌دست می‌آید. منشأ اصلی چای به چین بازمی‌گردد، جایی که بیش از پنج هزار سال پیش کشف شد. طبق افسانه‌ای معروف، امپراتور چین، شن‌نونگ (Shennong)، هنگامی که برگ‌هایی از درخت چای به‌طور تصادفی در آب جوشان او افتاد، نخستین بار چای را چشید و مجذوب طعم و اثرات آن شد.
چای به‌مرور از چین به کشورهای دیگر گسترش یافت؛ ابتدا به ژاپن، سپس به هند و سرزمین‌های خاورمیانه و نهایتاً به اروپا. در قرن هفدهم، هلندی‌ها چای را به اروپا معرفی کردند و خیلی زود، چای در انگلستان جایگاه ویژه‌ای پیدا کرد.
در ایران، چای در دوره‌ی صفویه شناخته شد، اما تا دوره‌ی قاجار بیشتر مردم قهوه مصرف می‌کردند. با تلاش کاشف‌السلطنه در اوایل قرن بیستم، چای‌کاری در شمال ایران آغاز شد و از آن زمان تاکنون، چای به یکی از مهم‌ترین نوشیدنی‌های ایرانی تبدیل شده است. نوشیدن چای در ایران نه‌فقط یک عادت، بلکه بخشی از فرهنگ و مهمان‌نوازی ایرانیان است.
چای انواع مختلفی دارد؛ از جمله چای سیاه، چای سبز، چای اولانگ و چای سفید، که هرکدام بسته به نوع فرآوری و میزان اکسیداسیون برگ‌ها، طعم و خواص متفاوتی دارند.